XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Noiz nahi, nola nahi, ttipi danik trebatu eskasean, hitz euskaldunen ordain gure mihiak frantsesak derabiltza.
Jainkoak badaki, bertzela, zer hitz frantses makur, kakola, -buru-buztanik gabeak!.
Euskararen izkiriatzen nehork gehiago ez daki.
Nehor gutik du ere axola.
Badu hogoi-ta-bortz urte kazeta euskaldun hunen finkazaleek euskara hitz bakotxari eratxiki zakotela paperaren gainean bere itxura berezia, ezin gehiago begian hartzeko errexa, gure ahoak emaiten ohi zakon soinuaren araberakoa.
Euskaldun argituenen beren artean, gutiak dira bizkitartean ohartuak direnak,
Jaun, andere euskaldun hanitzek ez ditzazkete oraino berex, euskara irakurtzearekin, [s] eta [z], [t] eta [tt], [l] eta [ll], [u] eta [û].
Badu zortzi edo bederatzi urte
Iduri luke ohart ordu luketela nola diren izkiriatzen hitzak; zer itxura duen bat bederak; frantses hitzen osatzea eta heiena ez dela arras berdina.
Bainan ez, katiximari bertzalde haurrean jarraikiak izana gatik, ez dautzute behinere, letra bat egiten dutelarik, ezarriko [k], bainan ba [c] edo [qu]; ez [u], bainan ba [ou]; ez [z] bainan ba [s].
Bertzalde, euskara ahopaldiari geroago gehiago itzulika bera emaiten dautzute nola frantsesari.
Eta
Hunek bakarrik: nehork ez baiteie erakutsi eskolan liburutik, xehatuz, jakituz, egun guziez izpi bat odolean sar-araziz.
Amaren belaunetan ikasi zuten hura, berriz ikasi ukan balute eskolan, barnaxago danik betierekotz gogortu zitzeieken, segur buru muinetan.