XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
- Egia al'da, aitona, gure baratzan urrea dagoala?
- Urrea?... Zergaitik diozu ori, ume?
- Lengo egunean aitak ala esan ziran, gure baratzako lur azpian urre asko dagoala gordea.
- A... bai! - esan zion aiton zarrak txapela okertzeari utzi gabe, pixkaren bat estutzen zanean egin oi zuan lez.
- Aberastuko al'gera, orduan, aitona?
- Aberastu, ume! Ez al'gera ba aberatzak!
- Automobilik ez degu ordea, Xabier'en aitak bezelako automobil gorri aundia nai det nik!
- Bañan osasun ederra bai ordea, jatekoa ere bai, ta lur ederrak alboan...
- Eta urrea, aitona, urrea?... Gauz asko erosteko urrea nai nuke nik!
- Entzun, ume... Zortzi aldiz eskuetako amar biatzak ainbat urte ba'ditut eta egunero-egunero urre biltzen ari naiz mutil-koskorra nitzan eskero...
- Eta zergatik ez du dana batera biltzen?
- Ezin liteke... Eta gañera: zer geratuko litzake zuretzat nik dandana bilduko banuke?
- Gorde, nonbait gorde ta onela betiko izango genduke urrea!
- Ara ba or, ume: Jaungoikoak lur azpian gorde du ta merezi deguan neurrian ematen digu urrea.Or ez du iñork ostuko...
- Eta zergatik ez dio beorrek geiago eskatzen?
- Ez da eskatzea, ume, merezi izatea baizik.
- Eta ortarako zer egin bear da ba... Nik egingo nuke!
- Lana! Zu txikiegia zera egiteko oraindik, egingo dezu gero.
- Eta lan egin gabe ezin al ' liteke baratzatik urrea bildu?
- Alperrak langileak ainbat urre bildu al ' balezakete, nork landuko luke lurra, nork asia zabaldu, nork igali ta barazkiak bildu?
- Iñork ere ez! Ez litzake bearko!
- Eta zer jango genduke!...
- A! Ez dakit, bañan urrea ez da jaten, e aitona!
- Ez noski. Ta gure lurreko urrea, arto, gari, igali ta barazki biurtu ta urteten da. Danak urre ori bilatuko ba ' luteke ez litzake ludi au ain oker ibiliko.
- Orduan nik ere lurra lantzen ikasiko det, e!, aitona?
- Bai, ume, ta biziro aberatz izango zera beti.