XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
JAINKOAREN BILDOTSAEgun batez, Jondoni Batista-k ikusten du Jesus hari buruz heldu:
Zertako deitzen othe du Jesus
Mendeak eta mendeak Jainkoa gizon egin aintzin, Izraeldarrak Egiptoko Faraon edo erregen peko ziren, heien esklabo.
Lan bortitz guziak heiek behar jasan nahi ala ez, ezen azotea berme zabilan.
Bainan Izraeldarren asperenek Jainkoaren bihotza hunki zuten eta egun batez Mois heien buruzagia deitzen du.
Badoa Mois, bainan Faraon ez da hartarik ari....
Jainkoak orduan azkarrago joiten du: gaitza aberetan sartzen da; harriak urtheko ogi eta beste uzta guziak chehatzen ditu.
Hal'ere Faraonen bihotza eihartuz, kiskortuz doa.
Azkenean Jainkoak ondar kolpea emanen du: Esiptoko etche bakotchetan heriotzeak primu guziak eremanen ditu.
Izraldarrer aldiz horra zer manatzen duen:
- Bildots horren odolak ditu Izraeldarrak Jainkoaren asarretik beiratu eta salbatu.
- Jesu-Kristok, Jainkoaren Bildotsaren odolak gitu Jainko Aitaren asarretik beiratu eta salbatu.
Bethi Esiptarren peko, beren Jainkoaren othoizterat ere ez aizu, azkenekotz Izraeldarrak heiek bezain errebes bilakatu ziren, heiek bezain pagano, ez tzarrago, ez hobeago.
Etzioten deusik zor'ta beraz Jainkoaren asarrea heien gainean finka ziteken.
Etzen bizkitartean finkatu, Bildotsaren odolak zitielakotz etsaietarik berechi, ta berechiz heriotzetik salbatu.
Mundua ere, Jesu-Kristo agertu aintzin, itsumangoka bekatuko ilhunpean zabilan, zurezko edo harrizko jainkoen ondotik.
Beharrik zinezko Jainkoaren Bildotsa jautsi da gu ganat, ta kurutzean bere burua eskaini, bere odola azken chortaraino ichuri.
Odol horrek gitu garbitu, salbatu.
Izraeldarrak etsaien peko ziren, heien esklabo; Esiptarren esku-makil, ahalgeak hurtuak, aspaldian beren buruaz jabetu nahiak ere, nolaz ez.
Hartakotz ditu Jaunak etsaien aztaparretarik ekendu eta urrundu.
Ondar ahamena ahoan, badoatzi gau hartan berean ihesi, lur sainduari buruz.
Badoatzi denak bizi; Esiptoko familia guziak aldiz dolian, beren primiak galdurik.
Gu ere, bekatuan ginenaz gain, debruaren peko ginen, haren esklabo.
Jesu-Kristoren odolak gitu behin bethikotz haren saretarik urrundu.
Egia erran ez dago lo: hor dabila itzulika nor ausik.
Bainan San Agustinek diona, deusik ez dezake, ezen eta da estekatua.
Ontsa zozo beraz, nork bere burua estekan den zakur baten aisikietarik zaintzen ahal ez duena!.
Ez gira arren gehiago debruaren peko, bekatuaren peko.
Bekatua garbitua da, debrua garraitua.
Kurutzean hilez, Jesu-Kristok bildu ditu bere inguruan artzainik'ta alhapiderik gabe ziren ardiak.
Denak bildu ditu, denak lothu, denak garbitu
Guk ere behar dugu aldatu, graziazko soinekoak jauntzi, Bazko egunean harekin piztekotz.
Orduan da izanen haren nahia bethea: